Soms, heel soms, voel ik mij een beetje als een hobbit. Of als Douwe Dabbert. Of een held in een jongensboek. Voor de leeftijd 8 tot 12 jaar, zeg maar. Vrolijk de wereld instappend, waar iedere hoek een nieuw avontuur kan beginnen. Nieuwe kleuren, nieuwe geuren. Een nieuw landschap dat er vriendelijk en uitnodigend uitziet. Of juist ontzagwekkend, alsof het wil zeggen dat ik mij neer te leggen heb bij de regels die daar gelden.

Vandaag was zo’n dag. Op papier leek het al één van de makkelijkste dagen met één grote, geleidelijke daling. De tocht begon, na het verlaten van Sante-Croix, met een prachtig stuk natuur. Waarschijnlijk nog een uitloper van ’t Juragebergte. Bomen, bergen, kabbelend beekje… vogeltjes. Alleen de knapzak ontbrak.

Langzaamaan werd het terrein vlakker en maakte de bergen plaats voor meer weide / bos. In de verte hoorde ik het geknal van jachtgeweren. Niet één maar werkelijk tientallen schoten. Werd hier een plaatselijke dorpsruzie uitgevochten of had men genoeg van alle konijnen en herten in de omgeving en was men overgegaan op een massaslachting?

Ik vrees dat ik het nooit te weten zal komen. Bij het naderen van het oorlogsgebied bleek de weg afgezet. Daar sta je dan. Als een Aziatisch vrouwtje aan de Zwitsers-Franse grens. Iets in mij riep “ik niet verder lopen? dat zullen we nog wel eens zien”. Ik hoorde namelijk nog geen kogels rond mijn hoofd fluiten. Maar eerst maar eens de kaart bestuderen op éénvoudige alternatieven.

Een Zwitserse familie die gezellig aan het mountainbiken was, kwam aanrijden uit de richting die ik tot alternatieve route had gebombardeerd. Zij kwamen bij hetzelfde bord tot stilstand. Nu spreek ik nog niet zo best Frans. Zeker geen Frans met een Zwitsers sausje. Maar wat ik wel begreep was dat het bord negeren echt geen goed idee was. Tenzij ik levensmoe was. Ook de richting van waar zij vandaan kwamen bleek niets. Gelukkig kende zoonlief een mountainbiketrail aan de andere kant van de spoorweg.

Het bleek een prima alternatief voor de oorspronkelijke route. Hoewel ik mij gedurende dit extra ommetje wel afvroeg wel type mensen nu echt levensmoe is. De mountainbikers die zich in paden storten zoals ik zojuist had gedaan of de wandelaars die borden negerend zich een weg banen tussen de hagelschoten van de plaatselijke jachtvereniging door.

Aan het einde van dit extra ommetje werd ik getrakteerd op een uitnodigend terras dat om mij stond te wachten. Er bleek net een BBQ-lunch gestart te zijn voor, ditmaal, de plaatselijke tennisvereniging. Wat een druk verenigingsgebeuren hier! Gelukkig had ik gezien de route van vandaag tijd genoeg om een heerlijk salade mee te eten en uitgebreid te pauzeren.

De vervolgtocht ging soepel en voorspoedig. En oja, met de spierpijn viel het mee. Nu maar eens het dorp gaan verkennen. Het is immers zaterdag.

CH0502 Sainte-Crox – Yverdon-les-Bains
Afstand: 20 km
03-09-2016