De wedergeboorte

Toen ik gistermiddag voor de tweede maal Verrès binnenstapte werd ik bij het voorbijlopen van het plaatselijke toerismebureautje herkend. Waarschijnlijk hebben ze het daar niet zo druk. Of is een 2 meter lange verschijning uit Nederland een bezienswaardigheid in het land der minimensjes.

“Zo leuk u weer te zien, u houdt duidelijk net zo van ons Verrès als wij allen doen”. Ik murmelde iets onverstaanbaars terug. Meestal zit ik er niet op te wachten om ongevraagd aangesproken te worden op straat.

“U loopt al iets makkelijker dan een paar dagen terug, lijkt het wel?” Nu had deze juffrouw van het toerismebureau direct mijn aandacht. Was het zo opgevallen?

Nog geen maand geleden heb ik een hele avond staan te kletsen over reizen en de vreugde die je krijgt van het doen van meerdaagse wandeltochten. Eén van de voorlopige conclusies was dat ergens, vroeg of laat, je jezelf tegenkomt. Eigenlijk had ik dit tijdens deze wandeltocht vanaf Alkmaar nog niet echt gehad, maar ik herkende het gevoel wel van tochten elders. Nu in deze eerste Italië-etappe, bleek ik dat punt al op dag 2 te hebben bereikt?

Natuurlijk weigerde die verfoeide GPS. En ook de 6 stiletto’s die sinds de klim (en daling) in Aosta in mijn onderbenen zaten vast gewrikt (begin nooit een tocht met direct een urenlange klim/daling van rond de 40%) en die voetbrede plakken blaar (mijn voeten reageerden toch anders op mijn nieuwe schoenen dan gehoopt), deden mijn humeur geen goed. Tel daar bovenop de totale zelfoverschatting dat ik zelfs bij temperaturen van meer dan 30 graden ook wel twee dag-etappes op één dag kan doen en u zult wel begrijpen, dat ik na mijn snelweg avontuur mij ernstig afvroeg of ik niet beter een keertje in de lente zou terugkomen (Turijn was best tof).

Ik vertelde bovenstaande aan de toerismejuffrouw in zo feitelijk mogelijke bewoordingen, ik was immers al terug uit Turijn en stond te trappelen om weer verder te gaan.

“Nou dat moet dan een leerzaam dagje zijn geweest in Turijn, veel plezier nog en een “bueno vacanza” en de juffrouw, schoot weer haar bureautje binnen.  Ik murmelde iets onverstaanbaars en liep snel verder.

Het vervolg:
Grootste hindernis was natuurlijk de kapotte GPS (dat zou echt een show-stopper zijn geweest). Dit bleek na een tip van schaakmaat en duursporter D. eenvoudig op te lossen. “Dat horloge van jou heeft veel meer mogelijkheden dan jij vermoedt”. Dat wist ik ergens wel maar had nooit de moeite genomen het goed uit te zoeken. Ook was ik veel te veel gefocust op mijn oude GPS-tracks (voor leken…. de Klein Duimpje-broodkruimelsporen die je op een kaartje plot, zodat je altijd weet waar je bent en waar je naartoe moet), waar velen avonden werk in hadden gezeten en nu onbereikbaar op mijn laptop thuis staan. Gelukkig kon ik de basis-tracks op internet vinden en na een avondje puzzelen in Turijn, via mijn tablet op mijn horloge krijgen. En het werkt in de praktijk als een tierelier! Ik krijg zelfs een stroomstoot als ik iets teveel afwijk van de route 🙂

Extra voordeel, kortere tochten waardoor ik ook minder lang in de hitte hoef te lopen (tropenrooster!). En vanaf nu, alles dag voor dag bekijken. Iedereen dank voor de tips en trucs in ieder geval!

De tocht van vandaag was alvast een fijne! Alle tijd om tussendoor nog een fortje te bekijken (die foto’s volgen later op de kanonnenpagina) en een terrasje te pakken. Om een uurtje of 3 al op de plaats van bestemming. En oja, de stiletto’s uit mijn kuiten zijn ook verdwenen! Mijn vakantie kan beginnen! Bueno Vacanza!

IT0603 Verrès – Pont Saint-Martin
Afstand: 16 km
24-08-2022