Nadeel van het zover van te voren te maken van je wandelroute, is dat de details en de overwegingen niet goed in gedachten zitten. Voordeel is dat een dag dan toch weer vol verrassingen kan zitten. Vandaag begon de route door vergelijkbaar terrein als gisteren. Mooie vergezichten en goed wegwijzering.

Ook meerdere wandelaars in dit gebied. Dit beloofde een mooie wandeldag te worden. Met een beperkt aantal kilometers verwachte ik snel thuis te zijn. Ik was nooit eerder zo een pas overgegaan maar niets wat ik zag leek onlogisch. De hoeveelheid ruimte is op een gegeven moment beperkt dus het wordt steeds overzichtelijker. Eerst een heel wandelgebied met stromend water en oja, ook nog de oude autoweg de pas over. Op een gegeven moment alleen nog water, weg & wandelpad. En nog iets later weg & wandelpad. De weg slingerend ergens linksonder mij. Het wandelpad bovenlangs. Op de kaart kon ik raden waar beiden ongeveer bij elkaar zouden komen.

Toen het wandelpad opeens een slinger naar rechts kreeg, en ik verder en verder omhoog ging, kwam ik er achter dat het pad geleidelijk overging in een bergpad over een berg. Goed aangegeven en goed te bewandelen maar best pittig. Tijdens de tocht herinnerde ik mij wel hierover te hebben gelezen maar was dit vanochtend even kwijt.

De te bewandelen berg bleek met 2700 meter te overbruggen best een echt tochtje opeens. Toen ik boven aankwam zag ik een paar mensen op de top rondlopen voor foto’s, uitzicht etc. Zelf besloot ik even op een stenen éénzitter te gaan zitten. Het verbaasde mij dat iedereen die stoel had leeggelaten.

Tot mijn grote verbazing zat ik nog niet of er kwam al iemand naar mij toe. Of ik wist “hoe oneindig het oneindige is”. Nu dacht ik altijd al dat het op hoogte zijn op het menselijke brein slaat, dus dacht ik dat ie de weg kwijt was. Onmogelijke vragen kun je maar het beste beantwoorden met nog onmogelijker antwoorden dus ik stuurde de man heen met een partij onzin waar ik haast hardop moest gniffelen. Tot mijn verbijstering was de man helemaal gelukkig en leek mijn antwoord hetgeen ie zijn hele leven al wilde weten.

Het duurde niet lang of een tweede, een derde en vervolgens tientallen mensen zich aan mijn zetel voegden. Of ik wist hoe de bergen zijn ontstaan en de oceanen, of ik wist of er leven bestaat buiten de aarde, hoe de aarde is ontstaan. Of er nog een leven is na de dood en of iets of iemand daar de regie in heeft. Hoe onmogelijker de vragen, hoe vager mijn antwoorden, hoe meer ik inwendig lol had en hoe blijer de mensen leken met mijn antwoorden. Op een gegeven moment had ik het wel gezien. Wilde ik naar beneden naar mijn hotel.

Met een schare mensen in mijn kielzog verliet ik de top en vervolgde mijn weg. De daling ging stukken éénvoudiger dan de klim en opeens zag ik de autoweg  weer opdoemen. Aan een mooi bergwatertje bleek de echte pas te zijn. Het deed denken aan alles wat een ware pas moet zijn. Aan de ene zijde wat Zwitserse gebouwen, een Zwitsers hotel en een Zwitserse parkeerplaats. In het midden twee gebouwen die (voorheen?) dienst deden als grensgebouwen. En aan de andere zijde alle Italiaanse varianten van eerdergenoemde Zwitserse faciliteiten.

Ik had al besloten in het Italiaanse hotel te verblijven. Zo verdien je met een verschil van nog geen 100 meter al gauw 100 euro. Het bleek een bijzondere keuze. Een gebouw dat was ingericht als middeleeuws kasteel met slechts 8 gasten. Alle 8 gasten was ook verzocht om op hetzelfde moment te komen dineren. De dinerzaal had al een even middeleeuwse uitstraling. De bediening was de dochter des huizes die spichtig heen en weer rende tussen alle gasten door. Haar zwijgzame broer bracht vervolgens de dranken en spijzen. Werkelijk een haast surrealistische ervaring dit hotel! Ik verwachte ieder moment iemand verschrikt zou komen melden dat de hotelheer was vermoord.

Ik nog in mijn alwetende bergtop-modus had dan geweten: “het was de butler”.

 

IT0511  Bourg-Saint-Pierre – Colle del Gran San Bernardo
Afstand: 16 km
12-09-2016