Marathon !

Die dagen dat dingen net iets anders lopen dan normaal, dat zijn toch eigenlijk de leukste? Een onverwacht uitje of bezoek, heerlijk. Of iemand die ogenschijnlijk uit het niets, opeens iets van zich laat horen, altijd leuk.

Toen ik vanochtend aan de ontbijttafel zat had ik niet verwacht dat een langgekoesterde wens vandaag eindelijk in vervulling zou gaan. Hoe had ik dat ook kunnen verwachten? Eigenlijk zag de dag er vooraf helemaal niet zo rooskleurig uit.

Iedere trip die ik doe heeft één etappe die net iets teveel van het goede is. Ik had gisteravond nog zitten puzzelen naar alternatieven maar om uit het dal te komen om bij mij vervolgetappes te komen, moest ik over de bergen heen. Zeker 20 kilometer stijgen en dalen (tot zo’n 1600 meter), waarvan het eerste gedeelte vrij sterk. Bovendien zo’n 5 kilometer teruglopen vanuit Bussang over een stuk route dat ik gisteren al had gedaan (door laat inplannen van mijn vakantie waren de hotels in de dorpjes van mijn voorkeur reeds volgeboekt en was ik uitgeweken naar Bussang). Bovendien was de plaats van bestemming vanaf de andere kant van de bergen nog zo’n 10 kilometer lopen. Zeker in deze hitte alle garanties voor een zware tocht.

Iedere trip heeft ook één etappe dat je het wel een beetje gelooft. Dat je het een beetje gehad hebt. Je zit ongeveer op de helft (dit maal exact), je weet ongeveer het ritme van het land. Je wordt vermoeid en vraagt je af en toe af waar je in vredesnaam mee bezig bent.

Nog niet eerder vielen beide dagen tegelijk. Vanochtend aan de ontbijttafel, realiseerde ik mij dat dat dit maal wel het geval was.

Vol goede moed begon ik toch rond kwart voor 8 mijn tocht. Ik had mij voorgenomen minder te rusten dan gisteren. De tocht zou immers ruim een uur langer lopen zijn. De eerste 5 kilometer waren bekend. Het liep prettiger dan gisteren, maar dan zal zijn geweest doordat het nog koel was. Na ongeveer 5 kilometer vervolgde de weg met een strakke bocht naar links. Het eerste wat mij opviel was dat er voldoende bomen die voor schaduw zorgden. Heerlijk! De weg werd een pad, die uitmondde in een paadje wat al gauw niet meer dan een olifantenpaadje was. Steeds slingeriger en steiler werd het pad en al gauw hoorde ik weinig anders meer dan mijn eigen adem en de natuur.

Drie uur na vertrek uit het hotel besloot ik mijn eerste pauze te nemen. Nog steeds heerlijk in de schaduw genoot ik van wat broodjes en water. Ik besefte mij dat ik het eigenlijk de beste tocht tot op heden vond!

Toen ik mijn weg vervolgde kwam ik na nog geen 2 minuten aan het einde van de bebossing. Als een soort Catweazle uit de bosjes opdoemend stond ik opeens op een heuse splitsing van drie wegen. Zou ik al aan het einde van de berg zijn, ging er door mij heen. Met de GPS in de hand vogelde ik uit welke van de drie wegen ik moest hebben. Tot mijn grote schrik was het de weg die was afgezet met het bord ‘Route Barrée’.

Wat zou u doen? U bent net twee uur naar boven geklauterd en u staat op een splitsing:

a) de weg die u moet hebben is afgezet i.v.m. een kapotte brug. Op de kaart ziet u dat de brug over ongeveer 5 km ligt. U weet niet of de brug enkel ontoegankelijk is voor voertuigen (het is immers weer een weg) of ook voor wandelaars;

b) de weg naar links geeft gegarandeerd een omweg van zo’n 7 km. Bovendien dient u na verloop van tijd weer op het oude spoor terecht te komen;

c) de weg naar rechts loopt via een grote bocht terug naar de vallei. U kunt vanaf de vallei de andere route op uw GPS (wandel/fiets) over de bergen nemen.

d) u kunt rechtsomkeerd weer uw Catweazle-route terug nemen de vallei in. Vanaf daar kunt u de weg vervolgen via de andere route.

Vaak vind ik het wel leuk als iets net anders loopt dan verwacht. Zolang er geen ernstige dingen kunnen gebeuren zorgt een beetje improviseren juist voor wat creativiteit. Ik bedacht mij eigenlijk een paar zaken:

  • er is altijd een veilige optie
  • ik heb nog voldoende eten en drinken
  • dit is eigenlijk wel een interessant experiment, hoe zouden die en die hierop reageren?
  • eigenlijk zijn alle vier de keuzes waardeloos, is het een haast duivels dilemma

Tijd voor iets nieuws op deze blog! Een muziekje!

De bluesmuziek kent vele legendes. Eén van de bekendere legendes handelt over Robert Johnson die op een kruispunt een ontmoeting had met de duivel. Het was aan hem om te kiezen welke weg hij zou inslaan. De weg die zou leiden naar het door hem gewenste leven vol roem, drank & vrouwen. Of de weg die hij al jaren kende, die in anonimiteit en vol armoe.

Getuige het feit dat zijn muziek haast 100 jaar later nog steeds geluisterd wordt en er zelfs een film over is gemaakt, kunt u wel bedenken welke keuze hij heeft gemaakt.

Het was deze associatie die ik daar boven op het kruispunt kreeg. Wat werken hersenen soms raar. Toch? Niet dat dit nu van toepassing is op mij. Ik kom echt niets tekort en heb een vrij rijk & compleet leven. Natuurlijk staan er wel wat dingen op mijn todo-lijstje maar och, dat heeft toch iedereen.

Zo een beetje mijmerend bedacht ik dat ik natuurlijk niet uren kon blijven staan. Ik had immers net gepauzeerd.

Nadat ik mijn keuze had bepaald en mijn weg vervolgde heb ik nog een heerlijke wandeling gehad. Het duurde nog ongeveer 2 uur voordat ik de eerste wandelaars vanuit het zuiden van de Vogezen tegenkwam. Nog een uur later kwam ik weer echt in de bewoonde wereld. Nu had ik nog zo’n 13 km te gaan tot Belfort. Die besloot ik om tijd te winnen rechttoe rechtaan door te stampen langs een d-weg. Het was mooi geweest.

Terwijl ik moe maar voldaan na een lange (maar wel de mooiste!) tocht aankwam bij het hotel keek ik op mijn GPS.

Maar…. maar… dat is precies de afstand van een marathon! Terwijl ik nog vol ongeloof naar het scherm staarde kwam de hoteleigenaar al naar buiten snellen. Met de onechte grimas van een hoteleigenaar zei hij “hoe was de reis mijnheer TF, alles goed gegaan?”. “We hadden u reeds verwacht”. “Was uw eerste marathon wat u er van gehoopt had… en heeft u verder nog wensen?”

FR0406 Bussang – Belfort
Afstand: 42 km
30-08-2015