Heeft u wel eens dat u bij het luisteren naar een bepaald liedje opeens weer op een andere plaats bent? Vast wel. Muziek is wat dat betreft een sterk medium dat je zo in andere stemmingen kan brengen. Mij althans. Zet Juan Luis Guerra op en ik zit direct weer op Aruba. Hoor ik Mireille Mathieu & Patrick Duffy, dan zal ik direct een lach op mijn gezicht krijgen.

Bij het horen van Billy Joel’s “Goodnight Saigon” was ik tot vandaag direct weer in een bedompte, kelder in Paleque, Mexico. Ik weet niet of het de laatst verkrijgbare hotelkamer was, waarschijnlijk wel de goedkoopste. Met slechts één klein raampje op straathoogte en een plafond-ventilator die zo groot en luidruchtig als een helikopter was het haast onmogelijk om niet aan “Goodnight Saigon” te denken. Slapen lukte er in ieder geval niet.

Vandaag had ik opeens een andere associatie. Misschien een meer oorspronkelijke. Terwijl de bomen steeds meer plaats hadden gemaakt voor druivenkwekerijen en schaduw haast niet meer gevonden kon worden, leidde het pad mij langs de Moezel dwars door kilometers vol druivenranken. Tussen de ranken door schuifelden bruine en door de zon verweerde mannetjes met even bruine en verweerde tanden om af en toe met een knipschaar wat te knippen.

Als donderslag bij heldere hemel kwam uit het niets het liedje van Billy Joel opwellen. Maar dan in real life. Ik hoorde en zag een helikopter op mij afvliegen. Ik telde de rotors, wist dat zij de dag hadden en probeerde het op een rennen te zetten. Helaas, met twee meter lengte was ik een makkelijke prooi en met mijn rugzak van (toch veel te veel meegenomen, grumble) meer dan 15 kilo, kon ik niet op tijd wegkomen.

Terwijl vanaf het veld ijzige gillen hoorbaar waren dook ik in een greppel, mijzelf zoveel mogelijk beschermend met mijn rugzak. De helikopterpiloot ondertussen, leek zijn oog te hebben laten vallen op een paar wegrennende landarbeiders, zette zijn Agent Orange-sproei-installatie weer aan en vloog verder. Tot het moment dat ik geen enkele rotor meer hoorde bleef ik trillend onder mijn rugzak in de greppel liggen. Toen ik een half uur later langzaam opstond zag ik de ravage die de helikopter had achter gelaten. Enkel het bordje met daarop de emblemen van de prijswinnende Riesling-wijnen van de afgelopen jaren, stond nog fier overeind.

Zo was het bijna geweest. Op de Agent Orange na scheelde het eigenlijk niet veel. Ik weet niet met wat voor spul men normaal placht de druivenranken beestjesvrij te houden maar het feit dat (wanneer dit uit een rijdende tank gebeurt) men plastic handschoenen aan heeft en mondkapjes voor, doet mij vermoeden dat het niet erg fijn spul is.

Dat de helikopter inderdaad gewoon de volle lading over het veld en de daar aanwezige landarbeiders heen sproeide leek mij dan ook niet gezond. Ik weet niet wat de gemiddelde levensverwachting van een landarbeider is maar verwacht dat deze niet hoog zal zijn. Zelf was ik gelukkig aan de zijkant van het veld toen ie echt bij mij in de buurt was, een wolk stinktroep kwam wel dicht genoeg bij mij in de buurt om te kunnen ruiken en in zeer vluchtige vorm op mijn arm te landen. Ik typ dit blogbericht gelukkig nog met twee handen.

Het gedeelte van Luxemburg waar ik nu ben ademt (niet alleen door de wijnstreek) meer Frankrijk uit. Weidser, droger, zonniger. Ook meer mensen die (naast Luxemburgs) alleen Frans spreken. Qua tocht weer een heel andere etappe dan voorgaande! Dat belooft wat voor de komende dagen in Frankrijk.

LU0309 Grevenmacher – Mondorf-les-Bains
Afstand: 33 km
22-05-2015