Het hotel waar ik vannacht verbleef werd gerund door een Nederlands echtpaar. Toen ik gisteren uitgehongerd binnenkwam was het restaurant gesloten. Het echtpaar had dit weekend gasten. Rechts van het restaurantgedeelte was een zitgedeelte gecreëerd waar het echtpaar en hun gasten zaten. En bovendien een 4-tal honden rondliepen. Vanochtend bij het ontbijt bleken meer gasten en meer honden gearriveerd.
Nu wist ik gisteravond al dat het vandaag een beestenboel zou worden. Het moment dat bleek dat ik (tot hun grote verbazing) het hondenras kende, had ik hun volledige aandacht. Zeker een uur ben ik bijgepraat over het karakter, het fokken, de aanwezige honden, het clubblad, de steeds lichter wordende kleur, het veranderende temperament en de hondenweekenden die af en toe werden georganiseerd. Ik op mijn beurt moest natuurlijk vertellen hoe ik aan mijn kennis kwam. Want zeg nou zelf, hoe vaak kom je in een Duits hotel in een clubgebeuren van Irish Softcoated Wheatenterriërs terecht ! Een huis vol met Buddies, een huis vol met dezelfde pittige hondjes als wij vroeger thuis hadden!

Ik vertrok iets later van het ontbijt zodat ik nog even een puppy kon bekijken om daarna in straf tempo van start te gaan. Gisteren en vandaag wilde ik weer 3 etappes in 2 dagen afleggen. In Aken was ik al vaker uitgebreid geweest. Geen reden om dit keer extra lang te blijven.

Eén van kleine wandelvraagjes die ik mij al sinds de eerste etappe stel, is wat nu leuker is? Een stad in lopen of een stad uit lopen. Als je aan het einde van een etappe naar een dorpje of klein stadje moet en je ziet van kilometers afstand een klein kerktorentje, dat met het verscheiden der uren steeds dichterbij komt, geeft dat een enorme voldoening.
Nee, ik bedoel eigenlijk een grote stad. Je bent blij dat je na uren je bestemming hebt bereikt en moet vervolgens (als het tegenzit) nog 1,5 uur over industrieterreinen, door villawijken om het centrum te bereiken. Omgekeerd geldt dit natuurlijk ook. Je wilt op pad maar moet eerst nog dat centrum uit.
Vandaag zou ik Aken in- en uitlopen. Een mooi moment om de proef op de som te nemen. Op de heenweg moest ik als gevolg van een vreselijk noodweer schuilen bij een restaurant. Daarna was de tocht wat saai. Parken, villawijken en af en toe een stukje industrieterrein. Aken zelf wilde ik zo snel mogelijk uit. Oude gebouwen die ik vaker had gezien. En erg veel toeristen.
Ik had bovendien al teveel tijd verloren door het noodweer en wilde naar Kornelimünster. De weg uit Aken vandaan? Teveel stadswijken, parken en weer een villawijk.

Ik weet het nog steeds niet ! (hoewel ik neig naar de stad uitlopen, omdat de ‘beloning’ van de stilte inlopen wel iets heeft. Maar het halen van ‘de eindstreep’ iedere dag, blijft ook kicken.

DE0209 Herzogenrath – Kornelimünster
Afstand: 26 km
27-07-2013